Waarom ik niet op zangles ga

“Jullie klinken alle drie hetzelfde!” zei de gitarist tegen mijn drie mannelijke klasgenoten op het conservatorium “als ik mijn ogen dichtdoe, hoor ik niet eens wie er zingt!”

Ik denk dat dit een onderliggende angst is waarom mensen soms geen zangles nemen:
dan ga ik klinken als iedereen. Dan raak ik mijn lichte sound kwijt, mijn hese randje, mijn eigenheid.. En dat snap ik heel goed! Niemand zit te wachten op de zoveelste glad-geproduceerde kopie van een zangeres die je al kent.

Ik zie zingen meer als kunst.
Er gaat iets niet goed als een kunst-les je artistieke vrijheid inperkt of als daardoor je eigenheid verdwijnt.

Maar wat als je altijd verft met rood en door zangles ontdekt dat er nog veel meer kleuren zijn?
Dat je daarna kunt kiezen of je alles rood maakt of soms paars, groen of blauw toevoegt?

Dat is waar ik voor ga!
Kijkend naar jou, wie jij bent, waar jij in wil groeien. En dan ontdek je misschien, dat je veel harder, hoger, lager, subtieler kan dan je altijd dacht. En dat zangles je niet beperkt maar juist ontspanning, vrijheid en groei in expressie geeft.

Dus ga lekker zingen en ontdek welke kleuren nog meer in jou zitten!