Oordeel of waarneming?

Heb je je wel eens aan nieuwe mensen voorgesteld en had je een paar minuten daarna geen idee meer hoe ze heten?

Ik wel helaas. Soms omdat de groep te groot was om in één keer te onthouden, maar meestal omdat ik tijdens het voorstellen veel te druk was om zelf enigszins fatsoenlijk over te komen. Doordat ik bezig was met een oordeel over mezelf (‘nu even niet zo timide binnenkomen’) of met een oordeel over die ander (‘echt zo’n vrouw die niet echt geïnteresseerd is’), verdween de waarneming. Ik zag en hoorde de ander niet echt.

In mijn opleiding tot presentatiecoach vond ik oordeelloosheid een heel mooi uitgangspunt. In het coachen van de ander staat niet mijn oordeel centraal, werken we niet aan een ideaalplaatje hoe je zou moeten zijn, maar staat de waarneming centraal. Wat zie en hoor ik? Wie ben jij? En laat je in jouw zingen, spreken en presenteren zien wie jij echt bent? En dat levert hele gave dingen op! Na de coaching benoemde iemand: “er is iets uit me gehaald waarvan ik niet wist dat ik het in me had. Dat is echt iets anders dan een trucje leren!” Morgen heb ik een receptie, eens kijken of ik dat waar ik tijdens het coachen zo blij van word, kan meenemen naar het handjes schudden.